Tony, de Pakistani en wij

De Amerikanen zijn nooit op de maan geland (de beelden zijn opgenomen in Arizona) en de holocaust is schromelijk overdreven. Dit is de kennis die je vergaart, als je vijf jaar lang in je eentje de wereld rondreist. Wij kwamen de 80-jarige wehrmachtsveteraan Tony tegen in zijn busje aan de Iraans - Pakistaanse grens. Daar had deze Duitse einzelgänger problemen bij de douane, omdat hij geen 'carnet de passage' (soort auto-paspoort) had. Tot nog toe hadden douanebeambten in andere landen, bij het zien van deze oude, vertederende man, over hun hart gestreken en hem binnengelaten. In Pakistan echter hielden ze voet bij stuk. Omdat hij geen woord Engels spreekt, hielpen wij met vertalen. Na een gezamelijk maal (heerlijke goulashsoep) en een nachtje slapen aan de grens werd hij doorgestuurd naar het regionaal hoofdkantoor in Quetta, waarbij hij gezelschap kreeg van een escort. Geen escort-dame, maar een dikke, domme Pakistaan met een sullig customs-petje op z'n fatsige kop. Wij volgden hen op deze 600 kilometer lange reis over een smalle strook asfalt, omgeven door afwisselend zand, zand en zand en dikwijls onderbroken door tegenliggers, kuilen, wegversperringen en politiecheckpoints. In Quetta stonden we Tony opnieuw bij als tolk om voor zijn zaak te pleiten, want ook wij waren, ondanks zijn ietswat controversiële opvattingen, vertederd door dit lieve opaatje. Het mocht niet baten. Hij werd doorgestuurd naar het nationale hoofdkantoor in Islamabad met een nieuwe escorte. Op onze afscheidsavond gingen we voor hem koken. Omdat hij al vijf jaar leeft op Duitse blikken goulashsoep, verwenden we hem met een lekkere pasta met tonijn, 'Pasta Tony'.

Dachten we eindelijk verlost te zijn van de Iraanse gastvrijheid, blijken de Pakistani minstens zo erg te zijn. Wij waren wél vriendjes geworden met de baas van het douanekantoor, met wie we op zijn hotelkamer enkele geitenpoten en een fles whiskey nuttigden. Die nacht sliepen we in het snurkende gezelschap van onze douanevriend, die 's ochtends opgewekt en uitgerust verklaarde dat hij zo goed had geslapen, omdat niemand van ons snurkt. Ook werden we gastvrij onthaald in de garage van Ahmed, die een kapotte V-snaar verving in ruil voor de hele middag kletsen en melk-thee drinken met hem en zijn hulpjes. In Khuzdar werden we eerst door één van de locals thuis gevoed, om vervolgens achter op de brommer aan de hele stad geshowd te worden.

Hoewel het hartverwarmend is om steeds weer met open armen overal te worden ontvangen, is het soms ook heel lekker om ons tijdens onze lange reisdagen in de bus terug te kunnen trekken, weg van de zwerm nieuwsgierigen. Vanuit onze bus hebben we de afgelopen dagen weinig avonturen beleefd, maar al rijdend doen we wel heel veel nieuwe indrukken op. We hebben een lichte cultuurshock van alle mannen met tulbanden, vrouwen in burka (wat we in Iran niet gezien hebben), de bontgeschilderde en versierde bussen, de motor-rikshaws, het scherp gekruide eten en Carel heeft diarree.