Het goede doel

Na een straatoptreden op de Connaught Place in Delhi sprak een van de luisteraars ons aan met de vraag: "For which charity you play?" We antwoordden dat het zojuist opgehaalde geld net genoeg was voor onze aanbevolen dagelijkse hoeveelheid vitamine B(ier). Omdat hij op dit grappig bedoelde (doch waarheidsgetrouwe) antwoord nogal verwijtend reageerde, bracht hij ons op het idee om onze muzikale diensten aan te bieden aan een goed doel. Via via kwamen we in contact met de Jan Kala Sahitya Manch Sanstha (JKSMS) in Jaipur, een organisatie die zich inzet voor de opvang en educatie van straatkinderen en kinderen uit de sloppenwijken.

Onze contactpersoon Vishnu had ons aanvankelijk enkel uitgenodigd vanwege zijn persoonlijke interesse in de accordeon. Direct bij aankomst kregen we z'n favoriete Indiase songs te horen uit de jaren '80, toen de accordeon nog niet was vervangen door de synthesizer. Hij verwachtte dat we ze klakkeloos in ons repertoire zouden opnemen. Wij op onze beurt wijdden hem in in de zigeunercultuur en schonken hem diezelfde avond in onze bus een glaasje wodka. Na het tweede glaasje mislukte zijn kaarttrucjes en waggelde hij dronken naar huis.

De volgende dag maakten we kennis met de baas van de organisatie, die eerst wilde weten wat voor vlees hij in de kuip had. We traden, als auditie, een half uurtje op tijdens de lunch-pauze van de medewerkers van de JKSMS. Hoewel de baas Hindu is, dus strikt vegetariër, werd het 'vlees in de kuip' goedgekeurd en werden we voor de rest van de week het veld in gestuurd. De eerste paar dagen doorkruisten we Jaipur op een mini-tournee langs een weeshuis, diverse sloppenwijken en enkele JKSMS-schooltjes. Bij het zien van de erbarmelijke leefomstandigheden in de sloppen, vroegen we ons af wat onze bijdrage kon zijn, meer dan een half uurtje vermaak via onze muziek konden we niet bieden. Toch werd het door zowel de kinderen als de toegestroomde volwassenen gewaardeerd, zeker als we het door Vishnu geleerde Rajasthaanse volksliedje ten beste gaven. Ook werden we uitgeleend aan een nevenorganisatie die een onderwijsinstelling had voor verstandelijk gehandicapte ('mental challenged') kinderen, waar wij mentaal werden uitgedaagd door het onritmisch geklap van zowel de kinderen als hun begeleiders. Tussendoor was er geregeld dat we in het paleis van de maharadja voor de vele toeristen konden spelen om geld op te halen voor het goede doel. Het bordje dat de opbrengst naar zielige straatkindjes zou gaan deed wonderen; nog nooit haalden we in een uurtje spelen zoveel op. We hebben het bordje bewaard voor later, mochten we budgetair niet helemaal uitkomen. De opbrengst zelf gaven we netjes aan de baas, die de stapel biljetten veilig in z'n borstzakje stopte.

Toen de scholen en sloppenwijken wel zo'n beetje op waren, werden we ingezet voor wat dubieuzer liefdadigheidswerk. De uitnodiging voor een bruiloft van een van de medewerkers, 25 kilometer buiten de stad, leek louter vriendelijk bedoeld, maar kwam in feite neer op het uitsparen van een taxirit, toen we bij vertrek plotseling negen medepassagiers in de bus kregen. Ook waren we een avondje gratis restaurant-schnabbelaars in een luxe 5-sterren resort dat gerund werd door een vriendje van de baas van de JKSMS. Wel werden er wat flyers over de organisatie uitgedeeld, maar we stonden toch voornamelijk in dienst van het netwerk. Een andere belangrijke relatie was de maharadje van Jaipur, op de school van wiens kinderen (Royal Palace School) we ook een deuntje kwamen doen. Na ons optreden mochten de kinderen vragen aan ons stellen, waaronder de intrigerende vraag: "What's the favourite animal of Danmark?", waarop wij tot op heden het antwoord schuldig moeten blijven.

Ons afsluitende optreden was op de diploma-uitreiking van een opleidingsinstituut voor kansarme jongeren, dat een mooi bewijs is van de resultaten die de JKSMS bewerkstelligt. Met hun certificaten in de horeca- of computerbranche hebben de afgestudeerden vooruitzicht op een beter leven. Wij waren er onderdeel van het culturele programma dat niet misstaan had op de gay-parade. De studenten, ferme knapen met strak fluwelen broekjes en ontbloot bovenlijf, gaven een dansshow weg op de songfestival-achtige Bollywoodmuziek, knipogend en kushandjes toewerpend naar drie 'lieve jongens' op de eerste rij. Na het uitwisselen van adressen met de belofte zeker te zullen bellen spoedden wij ons naar het afscheidsetentje met de medewerkers van de JKSMS. In een uiteraard vegetarisch specialiteiten restaurant genoten wij, als dank voor bewezen diensten, van aloo mutter en kaju paneer, hetgeen betaald werd met een stapel bankbiljetten uit het borstzakje van de baas...