Carnaval, muziek en oude kaas

Hoewel we de carnaval in Nederland hebben moeten missen, bood India een aardig alternatief: Holi, het feest van de kleuren. Ter ere van de lentegoden is het bij dit feest de bedoeling zo snel mogelijk dronken te worden en elkaar te besmeuren met vrolijke kleuren. We waren uitgenodigd door een Indier, die het feest met z'n buurtgenoten ging vieren. Toen we om elf uur 's ochtends aankwamen, lag iedereen laveloos in een hoekje onder het bier en de verf, omdat ze al vanaf acht uur waren begonnen met drinken. Door onze komst wisten we het feest nog een uurtje te rekken, zodat ze ons ook nog konden bekladden en wij ons ochtendbiertje konden nuttigen. Happy Holi! Na deze verkenning van de Indiase volkscultuur, kwamen we 's avonds in een andersoortige roes tijdens een festival voor devote muziek in een sfeervol verlicht park onder een heldere sterrenhemel. Heel erg mooi.

In de eerste twee weken van februari, waarin wij onafhankelijk van elkaar hebben gereisd, had Raul, onze Indiase manager, zich ingespannen om optredens voor ons te regelen. Toen wij hem half februari weer ontmoetten, had hij het over "three confirmed gigs in February". Het bleek echter niet zo "confirmed", want uiteindelijk werden het twee optredens in het weekend van 9/10 maart. Het optreden van 10 maart zouden we samen doen met de Jaipur Kawa Brass Band. De artistiek leider van deze groep is Hameed, die tevens de oprichter is van Musafir, de bekenste zigeunerband uit Rajasthan. Om tot afspraken te komen zochten we hem alvast op in z'n landhuis buiten Jaipur, waar we terecht kwamen in een ware reality soap. De sfeer tussen Hameed (artistiek leider) en z'n vrouw Marie (zakelijk leider) was op z'n minst gespannen te noemen. De twee dagen dat we er waren, was Hameed overdag voornamelijk de hort op in het gezelschap van een mooi, jong, Amerikaans zigeunermeisje, dat in India op zoek was naar haar roots. In Hameed leek ze haar wortel te hebben gevonden. Marie had al enkele weken een vriend van vroeger over de vloer. We voelden ons hier niet geheel op ons gemak en verlieten Jaipur zonder concrete afspraken te hebben gemaakt. Ook omdat Hameed weliswaar een groot muzikant is, maar helaas een minstens zo groot ego heeft, waardoor er onmogelijk met hem te communiceren viel. Elke keer als we een muzikaal plan probeerden te maken voor de samenwerking met de brass band, kwam hij met z'n muzikale successtory's uit het verleden op de proppen. Op de dag van de eerste repetitie met de Jaipur Kawa Brass Band, twee dagen voor het optreden, was Hameed echter de grote afwezige. We hadden van de organisatie inmiddels in buiten-muzikale termen te horen gekregen wat de bedoeling was: tien minuten muziek met de steekwoorden 'innovation', 'dialogue', 'east meets west' en 'celebration'. Met deze informatie gingen we met de brass band aan de slag en kwamen we tot een briljant arragement: improvisatie in e-mineur. Op de generale repetitie was de organisatie in hun nopjes met de uitvoering van dit simpele, doch doeltreffende concept. Op de dag van het optreden zouden we de boel nog een keer doorspelen, toen plotseling Hameed alsnog ten tonele verscheen, uiteraard in gezelschap van z'n kennis uit Amerika. Hij wilde op het laatste moment toch zijn stempel drukken op het geheel. Hij leerde ons een liedje, dat z'n eigen band niet meer paraat bleek te hebben, hij stond erop dat het zigeunermeisje, dat inderdaad mooi met haar borstjes kon schudden, tijdens de show zou dansen, en tijdens de soundcheck verraste hij ons allemaal door halverwege het nummer iedereen tot stilte te manen om een kwelerige zangsolo in te zetten. De organisatie overtuigde Hameed met zachte dwang zich tijdens het optreden koest te houden en wij spraken met de bandleden af gewoon plan A ten uitvoer te brengen. Al met al was deze afsluitende show van een award-uitreiking voor de beste ontwerpers van roestvrijstale designproducten, waarbij de brass band en wij werden bijgestaan door een Frank-Zappa-look-a-like die gekke geluidjes maakte, en de boel nog verder werd opgeleukt door een engelvormige robotpop, bestuurd door een Indiase relnicht en een ballerina die grotere borsten had dan het zigeunermeisje en daardoor de voorkeur had gekregen, een groot succes.

Minder succesvol was onze samenwerking met dj Leon. Onze eerste muzikale ontmoeting tijdens een open podium in de tuin van de vice-premier van India was nog veelbelovend. Tijdens ons optreden in de luxe dining Ivy liet de techniek ons echter in de steek. Onze microfoons werkten niet tot nauwelijks en dj Leon van niet van zins zijn eigen volume een streepje lager te zetten. Een groot gedeelte van het publiek, dat op de aankondiging van zigeunermuziek was afgekomen, werd door dit decibellisch machtsvertoon de tent uitgedreund. Gelukkig bleef er een groepje enthousiastelingen wachten tot wij om middernacht met een akkoestisch setje de voetjes van de vloer kregen. De toegift van de avond werd 'ketelbinkie', speciaal voor het Nederlandse gedeelte van het publiek, dat uiteraard luidkeels meebralde. Helaas was de baas van Ivy toen al weg, want op basis van het mislukte experiment met de dj wilde hij niet tot betaling overgaan. Gek genoeg stond er wel de volgende dag op de celebrity page van de Delhi Times: "Hearing all the positive remarks, Saurav, the owner of Ivy, was a happy man".

Na ons gezellige onderonsje met de Hollanders in Ivy waren we door hen uitgenodigd voor een sportdag van de Nederlandse vereniging in Delhi. Wij op onze beurt nodigden Ester en Nico uit, een Nederlands stelletje dat ook per camperbusje naar India is gereden. De dag vond plaats bij Marc, de baas van Shell-India, en zijn lieftallige vrouw Jo Ann, die een voetbalveld, een zwembad en een tennisbaan in de tuin hebben. Wij lieten ons de luxe welgevallen. En luxe is een ruim begrip, want de lunch, een bruine boterham met oude kaas, was het lekkerste wat wij de afgelopen zeven maanden hebben gegeten. Tussen het badmintonnen door, waarbij zowel Carel, Nico en Caspar door de bloedfanatieke dertienjarige Claartje uit het toernooi werden gemept, was er alle gelegenheid voor het nuttigen van een, al dan niet alcoholische, versnapering. De trouwe lezers van ons weblog zullen begrijpen dat we de borreltafel pas verlieten, toen de laatste gasten vertrokken waren. De dagen daarop hadden we samen met Ester en Nico een drukke agenda van etentje naar etentje bij verschillende Hollandse Delhianen. De Nederlandse sferen zijn ons zo goed bevallen, dat we direct de bus hebben gekeerd en India inmiddels hebben verlaten.