Thuis in Teheran

"Been there, done it", peinsden wij, bubbelend met een biertje in de jacuzzi. Dus trokken we er niet meer op uit om nieuwe indrukken op te doen, maar gebruikten we de week in Teheran om onze goede ervaringen van de eerste keer Iran te consolideren. We feestten weer met onze Teheraanse vriendinnetjes Rashin, Neda en Setareh, zochten 'pap en mam' weer op om de traumatische eetervaringen in India en Pakistan te doen vergeten en musiceerden met Arash en Mahyar ter voorbereiding op het huisconcert dat we als afsluiting van de week zouden geven in de residentie van de ambassadeur van het Koninkrijk der Nederlanden, de heer Radinck van Vollenhoven. In deze prachtige villa mochten we tevens een week lang genieten van bed, breakfast en bubbles, waarmee Radinck en Beatrice bewezen dat de Iraniers niet het patent op gastvrijheid hebben.

Rashin, Neda en Setareh hadden we in november al ontmoet op een ambassadefeestje waar ze opvielen door hun oogverblindende schoonheid en hippe uitstraling. In Nederland zijn we vooral een duf volksmuziekgroepje dat zijn grootste schare fans vindt onder dames van middelbare leeftijd (niets ten nadele van deze fieve vijftigers), maar zodra we de landsgrenzen hebben gepasseerd, komt er een vleugje exotisme over ons dat ons ook in contact brengt met deze minstens zo interessante doelgroep. Ook nu organiseerden zij voor ons een huisfeest waar wij voor al hun vrienden en vriendinnen optraden. Door het stiekeme karakter van het concept feest in Iran (zelfgestookte koppijnpunch, popmuziek, ontblote schouders en minirokjes) en de aanwezigheid van de vader van Rashin, die zijn huis ter beschikking stelde en vanuit de coulissen een oogje in het zeil hield, kregen wij de associatie met de spannende feestjes uit onze middelbare-schoolperiode. Voor ons is dit natuurlijk makkelijk praten, maar voor onze Iraanse vrienden heeft zo'n feestje toch wel een andere lading. Ze lijken uitbundiger en intenser te genieten van het moment, misschien wel juist omdat ze in het leven van alledag weinig toekomstperspectieven zien. Tijdens een etentje bij Radinck en Beatrice spraken de meisjes over zichzelf als de 'burned generation'. Naast heftige gesprekken over het leven in Iran, ging het tijdens dit gezellige dineetje ook over het aantal stukken worst die in de snert, geserveerd in soepkommen met het 'je maintiendrai'(ik worst en kom boven)-logo, kwamen bovendrijven. De drie vertegenwoordigers van de 'patatgeneratie' hadden een gedenkwaardige avond met de 'burned generation' en de twee geinteresseerde babyboomers.

Bij Coco en Soja, de ouders van Arash, werden wij als de verloren zoons onthaald. Sinds ons vertrek in november had de familie tachtig kilo druiven gekocht, eigenvoetig geplet en het gistproces zijn werk laten doen, zodat ze ons naast de overvloedige maaltijd konden trakteren op een heerlijk glas Shiraz. Het was alsof we nooit waren weggeweest. Mams vond als vanouds dat we te weinig aten, Arash had weliswaar een nieuw vriendinnetje, maar die lachte even schattig als haar voorgangster om al zijn grapjes, broer Armand had nog steeds géén vriendinnetje omdat hij zo serieus met zijn studie bezig is en met papa Coco speelden we na het eten een potje backgammon. Tussen al deze huiselijkheden door moest er ook gestudeerd worden, omdat Carel en Arash op het huisconcert het klassieke deel voor hun rekening zouden nemen. Gelukkig bleef er tijd genoeg over om een dagje te gaan skieen met Arash en zijn vriendinnetje Jeganeh in de bergen ten noorden van Teheran.

In de voorbereiding op het slotconcert hadden we enkele optredentjes; op het reedsgenoemde feestje bij Rashin, tijdens het 'Holland Huis' bij Beppie en Henk en een lunchpauzeconcertje voor het personeel van de Nederlandse ambassade. Het sluitstuk van de week en van ons weergaloze verblijf in Iran was de bonte avond bij Beatrice en Radinck thuis. Iedereen was er: Arash met familie en zijn liefje, de meisjes met meegebrachte vrienden en vriendinnen, Mahyar en zijn gemalin, Thomas Erdbrink (www.onzemaninteheran.com), het ambassadepersoneel, de Hollandhousers en vele anderen. Het concert werd geopend door Mahyar op setar, onze leermeester in de klassiek perzische muziek. Daarna was het de beurt aan Carel om met Arash aan de vleugel het bezit van zijn moeizaam verworven conservatoriumdiploma te bewijzen met werken van Mozart, Brahms, en Fauré.
C en C: "Ach jongen, het blijft natuurlijk strijken tegen beter weten in."
C: "Wees blij dat ik me na dit staaltje van de hogere kunsten weer wil verlagen tot het banale ammusement dat Trio C tot de Derde brengt in een potpourie van gejatte Iraanse, Joodse en Balkanmelodieen.
Toen was het de hoogste tijd voor drank en dans. Terwijl Coco verlekkerd rond de dranktafel bleef drentelen, bleven wij tot in de late uurtjes op de zigeuner-dance-classics om elkaar heen wentelen. Een mooier afscheid van dit land en onze vrienden konden wij ons niet wensen. Vaarwel, tot snel, Iran.