De Zusjes

Eindelijk eens een kijkje nemen in de keuken van het trio, wie wil dat nu niet. Je zou kunnen denken dat als je dit zou aanbieden bij de aankoop van een schapenkop, de schapenkop in Nederland ook populair zou kunnen worden.

Het was al donker toen wij op de landingsbaan van Ataturk airport Istanbul neerplofte, de Stad der steden misschien wel. Toen volgde een taxirit, waarbij we meteen wat Turkse verkeersregels meekregen zoals: ieder voor zich, gebruik twee banen tegelijkertijd, inhalen waar mogelijk (links, rechts of eroverheen) en, mocht het niet soepel verlopen, claxonneren of via de vluchtstrook vluchten. Het is een wonder dat de bus van het trio überhaupt ongeschonden uit India is gekomen. Na een wirwar van straatjes doemde daar opeens op uit het donker: Coos (en de rest van het trio)! Robert ten Brink kan nog wel wat leren van romantische ontmoetingen, want daar, voor de Dilek supermarkt, zwelden in gedachten de violen aan. Eindelijk! Coos ontmoette Willemijn (en de rest van zijn familie) en onze vakantie was begonnen.

Twee dagen later stond er een optreden van het trio op de planning, in een dorpje buiten Istanbul, waar een picknick zou worden gehouden voor de vrijwilligers van een tehuis voor kinderen. Gabriella, die zich deze week had opgeworpen als tijdelijk manager van het trio, had gezorgd dat het trio met hun groupies werden opgehaald met een gammel busje vanuit Istanbul en niets tekort kwamen op de picknick. Vooral de kippenlevertjes vielen zeer in de smaak bij de liefhebbers (vermoeden de zusjes want die houden daar niet zo van). Nadat onze C’s hun buikjes hadden gevuld werden de instrumenten uitgepakt en werd er gespeeld. Veel korte sessies want de Turken nemen het optreden na enkele nummers graag zelf over met gezang en geklap en als zelfs Caspar nergens meer boven uit kan toeteren, geeft het trio zich over.

Het was tijd om terug te keren naar de stad, de thee bij de buren op het kleedjes naast ons, had ons verzadigd en we wilden nog het zigeunerfestival in Istanbul halen. Na een karige koude maaltijd in een restaurantje (er was voetbal en voetbal gaat voor bij elke Turk dus ook bij koks) liepen we het overvolle festivalterrein op. Vroeger was dit dus een zigeunerfestival, maar de ‘hippe’ westerse muziek heeft het in de loop der tijd toch gewonnen en de beats klonken hard door de straten. Wel werd er nog traditioneel over vuurtjes gesprongen. In de menigte kwamen we Gabriella en vrienden weer tegen, wat bijzonder is in deze miljoenen stad. Om dit te vieren haalde het trio bij de Bosporus nogmaals de instrumenten te voorschijn en het is bijzonder te zien hoe een rustig plekje binnen no time kan veranderen in een Turks feest. Toen het trio ook hier weer onhoorbaar werd (er waren 3 nummers voor nodig) vertrokken we in de nachtspits (boot gemist dus weer een dolle taxirit) terug naar ons appartement.

Dit zo lezende denkt het thuisfront vast: “wat een hardwerkende jongens die C's, veel spelen om de kost bij elkaar te scharrelen”, maar niets is minder waar. Elke ochtend om 10 uur kwamen ook Carel en Caspar naar het appartement van de Lettinkjes voor het ontbijt en een zeer hete douche en een warm bad met kibbelende zusjes, een moederende moeder, volop vrouwenbladen, de Dirk-Jan (regelmatig hoorden wij ‘Heb je die gelezen van die Smurf?!’ ‘Hahaha’ ‘In de etalage zag het er toch beter uit’ ‘Ja! Hahahaha’) dropjes (hè Carel) en Hollandse kaas. Na het ontbijt worden er plannen gemaakt voor de dag, C&W laten zich rondrijden in een koetsje op het romantische prinsesseneiland terwijl C&C wat door de stad slenteren, steevast onderbroken door een pittige tafeltenniswedstrijd bij het internetcafé op de hoek. De Zusjes maakten zich ondertussen druk om starende mannen en gebruikten de daarbij opgelopen agressieve gevoelens om af te dingen op de shawlbazaar.

De laatste avond had Gabriella nog een optreden geregeld in een café in de hippe wijk Taxim waar niks van een oosterse cultuur te merken is, behalve dan dat de jongeren daar Trio C tot de derde daadwerkelijk hip vinden ;-). Het beloofde een leuke, maar vooral een lange avond te worden. De eigenaar had een prachtige poster geknutseld waar het trio op poseerde in kostuum met gave kapsels..(nou ja kijk zelf maar en geniet van deze foto op www.trioctotdederde.nl) dus dat beloofde wat. Het duurde niet heel lang tot dat de Turken hun feestje weer hadden gecreëerd met behulp van de jongens. Gelukkig waren ze dit keer zeer versterkt aanwezig en konden de hele nacht spelen, en dan dus ook de hele nacht. Dus niet stiekem een uurtje eerder ophouden want de kroegbaas zet je rustig terug op het podium. Als beloning kreeg het zwaar vermoeide trio ook nog (aangelengde) shotjes wat een prachtige groepsfoto opleverde (hè Carel). Opgevouwen in een taxi weer nachtelijk Istanbul in, vol met verveelde politie agenten die het leuk vinden om paspoorten te vragen tegen de verveling, maar ook hier heeft het trio een oplossing voor (van Nistelrooij! Kezman! Fenerbahçe!). De zusjes leerden veel. Na een zeer korte nacht was het tijd Ataturk (airport) weer op te zoeken en wuifden we de jongen uit met witte zakdoekjes onze vakantie was weer voorbij, gelukkig komen ook de jongens snel weer terug, nog maar drie weken..