Wereldberoemd in Bulgarije

Na onze eerste week in Sofia waren we te gast in Veliko Tarnovo bij Mitko en Daniela, vrienden die we twee jaar geleden hebben ontmoet. Toen ze hoorden dat we hun zouden komen opzoeken, werd direct de koelkast volgestapeld met 2,5-literflessen bier, de karbonades werden in de marinade gelegd en de baas werd verteld dat er die week niet gewerkt zou worden. Mitko had zich de afgelopen twee jaar bij elk toiletbezoek verdiept in het boekje 'wat & hoe in het Nederlands' en begroette ons aldus: "Vrinden, jullie zien altijd wekoom!" En welkom voelden we ons zeker. Vijf dagen lang zijn we gruwelijk verwend. Tweemaal daags werden er ons Bulgaarse specialiteiten voorgeschoteld. Onze kleren werden gewassen en waar nodig versteld. Wij mochten geen vinger uitsteken; zelfs onze boterham bij het ontbijt werd voor ons gesmeerd. Wat wel mocht: zo lang mogelijk uitslapen, op de bank hangend films kijken en ons volstouwen / volgieten met eerder genoemde specialiteiten.

Mitko is icoonschilder en in zijn vrije tijd viking. Zijn professionaliteit als kunstenaar uit zich niet alleen in schitterende iconen, maar ook in prachtig gedecoreerde vikinghelmen en -bijlen. Toen wij bij hen waren, was hij net bezig een helm te maken voor zijn dochtertje Nia, die niet met Barbies speelt, maar met bijlen en kinderknotsen. Een groot deel van het jaar woont en werkt Mitko in een andere plaats, waar hij de kerk decoreert. Tijdens een 'familiedagje' uit hebben we een van zijn grootste projecten mogen bewonderen. In het dorpje Ivanovo had een rijke zigeuner een kerk laten bouwen ter nagedachtenis aan zijn verdronken zoontje. Mitko en zijn compagnon Tigomir zijn ruim een jaar bezig geweest met alle schilderingen.

Die avond waren we uitgenodigd op de verjaardag van Daniela's vader. Deze vegetarier (in dit carnivorenland een unicum) trakteerde ons op een barbecue met geroosterde courgettes en zwartgeblakerde aardappelschijfjes. Na het eten pakte deze muziekleraar zijn gitaar en speelden we Bulgaarse evergreens als 'Shumensko sushenitza' en de 'Zagorka horo'. Ook speelden we 'Let it be' en 'Yesterday' uit de bundel 'Engelse folklore', die hij ten tijde van het communisme voorbij het IJzeren Gordijn had weten te smokkelen.

Voor onze laatste avond samen had Mitko zelf een 'beertender' gemaakt. Nia mocht als echte vikingsdochter het eerste glaasje tappen, waarna wij in een mooie lange nacht de rest van de tap soldaat maakten. Mitko had de laatste dagen op het toilet het refrein geleerd van het Hollandse nummer 'De fles'. Recht uit ons hart zongen wij: "Mocht ik aan de drank bezwijken / Mocht ik naar de donder gaan / Laat dan op mijn grafsteen prijken / Hij kon niet meer op zijn benen staan."

Na deze ontspannen dagen reisden wij weer terug naar de hoofdstad om ons te storten in een drukke werkweek. Tzvetan had tijdens onze afwezigheid weer de nodige optredens, interviews en muzikale ontmoetingen gepland. Allereerst nam hij ons mee naar het stadje Stare Zagora, waar we hartelijk werden ontvangen door een dikbuikig en goedlachs menneke. Zijn naam was Vasko en hij speelde kaduke, een soort driesnarige viool die je op je buik laat rusten. Er werden twee gebraden kippen en een kan bier op tafel gezet met de mededeling: "First eat, then play". Met nog vette vingers van het kipkluiven improviseerden we er met hem lustig op los. Als tweede stond er ontmoeting met de zigeunerviolist Wenci Takev op het programma. Toen we hem twee jaar geleden in een restaurant hadden zien spelen, viel hij ons al op door zijn charmante grijns, elastieke benen, en zwierige vioolspel vol glijers, trillers en versieringen. Zijn huis bleek ingericht naar zijn aard: kitscherige wandschilderingen, pronkerige prullaria en een achtergrondcd'tje met rustgevende vogelgeluiden. Samen met zijn klarinetspelende broer leerde hij ons twee Bulgaarse nummers. Als derde en tevens laatste 'meet & greet' die week dronken we een biertje met Martin Lubanov, een buiten Bulgarije wereldberoemde Bulgaarse Rroma-accordeonist. Het was leuk om met deze sympathieke vent over muziek te kletsen.

De plekken waar we hebben opgetreden waren weer heel divers. We beten het spits af op het 'new wave post punk independent festival' voor non-commerciele muziek. Hoewel wij natuurlijk rete-commercieel zijn (Trio C tot de derde is weer te boeken vanaf juni 2007, voor al uw feesten en partijen, boekingen via 033-4802222 of info@trioctotdederde.nl, cd's te koop voor 15 euro inclusief verzendkosten) streken we voor deze gelegenheid over ons hart. Tussen alle klankexperimenten en gitaargeweld waren wij met onze herkenbare melodieen een verademing voor het publiek. Minder geslaagd was ons optreden in de punkbar Mackata. De zaal was veel te groot voor de tien man die de moeite had genomen langs te komen. En we hadden nog wel de hele middag besteed aan het plakken van posters. Gelukkig was er een fan die pontificaal op z'n barkruk voor het podium kwam zitten. Hij bleek er overigens wel wat vreemde ideeen op na te houden. Tijdens 'Hava Naguila' bracht hij ons de hitlergroet. Wij zijn niet zo snel van ons stuk te brengen en zwaaiden vrolijk terug. In het jazzcafe Swinging Hall waren er ook niet zo veel mensen, maar door de intieme sfeer werd het een gezellige avond.

Onze laatste avond in Sofia speelden we in The Red House, een centrum voor cultuur en debat, dat gelieerd is aan De Balie in Amsterdam. Maar voordat het zover was, hadden we nog een hoop te doen. Die dag werd de apotheose van het media-offensief van Tzvetan en Assia. Om te beginnen had Tzvetan een persfoto de deur uitgedaan, waarop wij voor zijn dochtertje Mila spelen. Zijn bijschrift luidde: 'Trio C tot de derde op een zigeunerdoopfeest'. Deze verdraaing van de feiten kreeg nog een staartje. Een journalist stuurde de foto door naar de Bulgaarse Rroma-organisatie, die het kiekje in zijn magazine heeft geplaatst. Er doen overigens meer fabeltjes de ronde. Zo zagen wij onszelf aangekondigd op een poster van het Smolyan Jazz Fesival, waar we nooit hebben gespeeld. Er is zelfs een recensie waarin wordt gesteld dat we het publiek hebben vermaakt met ons "energieke optreden". Volgende week verschijnt er nog een artikel van de hand van Tzvetan in de Bulgaarse variant van Vrij Nederland. We zijn benieuwd wat er dit keer over ons geschreven wordt.

Naast de gedrukte media waren ook radio en televisie ingeschakeld. 's Ochtends hadden we een interview bij Retro Radio. Vragen als "Wat is geluk?" en "Wat is je grootste droom?" zijn moeilijk te beantwoorden zo vroeg op de dag, dus stamelden we iets over muziek, bier en vrouwen (waarvan twee in het bijzonder...). Minder filosofisch was het interview bij Bulgarian National Radio. De interviewer was niemand minder dan onze Bulgaarse vriend, manager, persvoorlichter / -oplichter Tzvetan. Omdat hij ons al zo goed kent, legde hij ons de woorden in de mond en konden we niets anders dan "da" antwoorden. Maar naast instemmend knikken mochten we gelukkig ook enkele nummer live ten gehore brengen. Vanuit BNR spoedden we ons naar The Red House, waar twee cameraploegen op ons wachtten. Waren we door TV7 al in verlegenheid gebracht door de vraag "Why do you play Ethno-jazz?" (CCC: "Ethno-jazz???" ), de volgende tv-ploeg confronteerde ons zelfs met vragen over onze politieke en ideologische drijfveren van onze reis (Iran schijnt momenteel niet de meest populaire vakantiebestemming te zijn). Na deze pr-boost konden we eindelijk doen waar we het beste in zijn: muziek maken. In een dit keer uitverkocht zaaltje hebben we ons beste optreden tot nu toe gegeven. De akoestiek was geweldig en het publiek heel enthousiast. Een toffe afsluiting van ons verblijf in Bulgarije.