Ankara

De hemel huilde toen wij Ludmilla en Willemijn op het vliegtuig zetten. Deze weersomslag, die tekend was voor het moment, zou de komende weken doorzetten. Sjaal, regenjas en dikke trui werden onderuit de kledingkist gevist. Vanuit Antalya reden we in rap tempo naar Ankara waar onze visa voor Iran klaar zouden liggen.

Vrijdag de dertiende. We stonden voor dag en dauw op om op tijd bij de Iraanse ambassade te zijn. Hoewel onze reisgids anders had voorspeld, bleek de ambassade op vrijdag gesloten. Terug bij de bus constateerden we incontinentie-problemen. Onder onze bus lag een plasje waar een penetrante diesellucht vanaf kwam. "We lekken olie!" was onze opmerkelijke diagnose. De second opinion bij de Peugeot-garage wees echter anders uit. Wat schetste onze verbazing, de diesellucht bleek afkomstig van de diesel; een lek in het slangetje van de brandstoftoevoer. Binnen mum van tijd was het euvel verholpen en omdat ze ons zulke schattige jongens vonden, hoefden we niets te betalen. Bij het vlakbij gelegen benzinestation vulden we de diesel weer aan. Daar zagen we dat het rechter achterlicht het niet deed. Helemaal zelf ontdekten we dat het niet een kapot lampje was, maar dat de zekering misschien vervangen moest worden. Na vijf gesprongen zekeringen keerden we toch maar terug naar onze vrienden van de Peugeot-garage. Zij zagen het wel meteen: kortsluiting in het lichtcircuit. Ook nu was het zo gepiept. Met groot ontzag voor alle automonteurs op deze wereld tuften we tevreden richting het centrum van Ankara. Het was nog steeds vrijdag de dertiende, dus reden we er nog even een spiegel van een vette BMW af en wachtten drie uur op de politie om de verzekeringsformulieren in te vullen. Om verder geen rampspoed meer over ons af te roepen, gingen we vroeg naar bed. We hadden net het licht uitgedaan, toen er op de deur werd gebonsd. "Sinterklaas is vroeg dit jaar", dachten we nog, maar het bleek de eigenaar van het chique restaurant waarvoor we geparkeerd stonden. Of we onze lompe bus voor een ander etablissement wilde neerzetten om daar klanten weg te jagen. Zo gezegd, ze gedaan. Twee restaurants en boze eigenaren later hoopten we naast een verlaten parkje eindelijk onze rust te vinden. Nog even werden we lastig gevallen door twee verveelde politieagenten die op barse toon om onze persoonsbewijzen vroegen. Maar toen we zeiden dat we muzikanten waren mochten we blijven staan en wensten ze ons een goede nachtrust; iyi geceler.

Zaterdagochtend was onze eerste gang naar de ambassade. Nu was hij wel open, maar konden ze ons geen visa geven, omdat ze geen contact konden krijgen met het consulaat in Istanbul waar we onze aanvraag hadden ingediend. We moesten maandag maar terugkomen. Die avond was het eindelijk droog en die kans grepen we om onze vingers nog even los te spelen op een straathoek in het centrum. Al gauw hadden we een aardige menigte om ons heen verzameld waaronder een groepje studenten waarmee we na afloop gezellig wat gingen drinken.

Zondag was een saaie dag. Besiktas won met 1-0 van Gencler Begirli.

Drie maal is scheepsrecht, dus zwaaiden wij op maandagochtend vol goede moed weer met onze paspoortjes in de ambassade van Iran. Volgens de ambassadeur deden we er beter aan om te trouwen dan een jaar in een camperbusje op en neer te rijden naar India ("Your journey lasts one year, marriage is a journey for life" ). Desondanks ging hij voor ons aan de slag. Vier lange uren volgden. Beurtelings vielen we in slaap, keken naar een documentaire over kernenergie op de Iraanse staatstelevisie, zagen met lede ogen aan hoe anderen binnen een half uurtje waren geholpen en raakten aan de praat met een Franse hippiefamilie op weg naar India. Enfin, een minuut voor sluitingstijd waren we in het gelukkige bezit van een lullig stickertje in ons paspoort. Buiten werden we opgewacht door onze nieuwe studentenvrienden van zaterdag die ons meenamen naar de campus van de universiteit. In de tuin van de mensa pakten we onze instrumenten uit en speelden in eerste instantie speciaal voor onze vrienden. Het werd echter al snel drukker en steeds meer studenten zochten een plekje om ons heen. Er werd gedanst, ons werd koffie gebracht om onze handen te warmen en campusvriendjes en -vriendinnetjes werden snel gebeld om deze Hollandse attractie mee te maken. Elk klaterend applaus was een nieuwe veer in onze reet, dus trokken wij de muzikale truckendoos volledig open. Na dit optreden onstond er een ware run op onze laatste cd's die bij deze definitief zijn uitverkocht. Vervolgens stond er een jamsessie op het programma met een Turkse band in een muzieklokaal op de campus. Vooral de ud/ney-speler was een inspirerend musicus en leidde ons al spelend door de verschillende Turkse stijlen.

Dinsdag vonden wij een briefje onder onze ruitenwisser. We hoopten dat het een gedicht van Sinterklaas en dichtpiet was, maar het was een uitnodiging van de hippies om in hun knaloranje Mercedes-bus langs te komen. Terwijl de linzen welden, de houtkachel knetterde, hun drie-jarig dochtertje in het rond danste en haar vader uitlegde waarom hij principieel niet douchte (had hij in ons drie geestverwanten herkend?) nipten wij aan onze kruidenthee en zweefden bijna uit hun bus. 's Avonds hadden onze studentenvrienden een afscheidsavond georganiseerd. Ze trakteerden ons op diverse Turkse specialiteiten, we rookten een waterpijpje en sloten de avond af in Nefes waar de Turkse universiteitsband optrad. Aan het eind van hun optreden voegden we ons bij hen om het publiek te laten horen wat we de avond ervoor aan elkaar hadden geleerd. Een mooie synthese van klassieke Turkse muziek, klezmer, jazz en balkangeluid was het resultaat.