Tot ziens Turkije

De afgelopen week zijn we van Ankara richting Oost-Turkije gereden. We maakten een omweg langs het toeristische Cappadocia, waar we genoten van het bijzondere landschap, maar waar muzikaal gezien weinig te ontdekken viel. Er waren weliswaar kitscherige folkloreshows met muziek en buikdans, maar omdat die waren voorbehouden aan georganiseerde groepsreizen, mochten we niet naar binnen. Met onze oren tegen de schoorsteen konden we toch gratis meeluisteren.

Uit veiligheidsoverwegingen sliepen we onderweg niet meer op idyllisch (af)gelegen landweggetjes, maar parkeerden we ons busje bij pompstations in de luwte van Turkse trucks. Vaak werden we uitgenodigd door de familie die het tankstation beheert en bewoont. Bij de één keken we naar de Turkse soap en speelden we 's ochtends een potje voetbal met de zoon des huizes, bij een ander werden we prompt uitgenodigd voor het diner. De combinatie van gastvrijheid en taalbarrière leverde nog wel eens komische situaties op:
- C tot C: "Van wat voor een noten zou deze baklava gemaakt zijn?"
- C tot C: "Walnoot misschien?"
- C tot C: "Zoek eens op in het woodenboekje."
- C tot gastheer: "Ceviz?"
- Gastheer tot zoon: "^%+^)%^Q ceviz %Q+^!!!"
- Even later komt zoonlief binnen met een zak walnoten voor de C's.

Eenmaal in Oost-Turkije aangekomen, werden we door de bevolking vriendelijk begroet met een "Welcome in Kurdistan". Dit gebied is qua sfeer, mensen en landschap heel anders dan wat we tot nu toe van Turkije kennen: ongerepte natuur, minder welvarend, veel herders met hun kudde en prachtig gelegen bergdorpjes met stenen/lemen hutjes (wel allemaal met schotelantenne). Op www.onzemaninteheran.nl (een aanrader voor een genuanceerd beeld over Iran) hadden we gelezen dat de Koerden dol zijn op dansen. Diezelfde dag nog ondervonden we dat aan den lijve. Tijdens een uitstapje naar Akdamar-eiland in het Meer van Van beklommen we de top van een berg. Op weg naar boven raapten we amandelen (lekker met de walnoten door de rijst) en ge-noten van het uitzicht en de rust. Boven werden we verrast door een groep dansende Koerden. Niet-meedoen was geen optie, dus haakten we de pinken in en leerden de beginselen van de Koerdische dans. Omdat samen dansen voor de Koerden blijkbaar zo vanzelfsprekend is, was hun vraag of wij hen een Hollandse dans konden leren niet meer dan logisch. Wij stonden echter met de mond vol tanden. Wie het weet mag het zeggen; wij konden niets anders bedenken dan 'hoofd-schouders-knie&teen'. Die dag werden we tot twee keer toe door het geluid van zurna en trom naar een bruiloft gelokt. Omdat we 's middags zo bij de pinken waren geweest konden we direct onze pasgeleerde pasjes in praktijk brengen.

De laatste grote stad voor Iran is Dogubayazit. Ons werd aangeraden om op een camping te gaan staan, omdat het Turkse leger in deze grensstad veel controleert. We wilden ongestoord slapen en weer eens een douche zou ook lang niet gek zijn, dus hebben we voor het eerst in drie maanden voor een overnachting betaald. In de 'Lonely Planet', onze reisgids, staat over deze camping dat er hordes mensen (ook India-gangers op doorreis) komen en dat het er 's avonds best gezellig is ("this place really rocks in the evening" ). In de stad waren we nog wel enkele mede-reizigers tegengekomen - een echtpaar in een truck dat al tien jaar onderweg was, wederom twee hippies met een kind in een Volkswagen-busje en een Nederlander op de fiets die voorbij reed met de woorden "Wat een weertje hè?" - maar op de camping waren we de enigen. Rocken deed het niet, maar gezellig was het wel. De eigenaar speelde balama en ontroerde ons met prachtige Koerdische liedjes. Zijn zoon zong tweede stem, terwijl hij met een half oog de herhaling van Steaua Bucarest - Real Madrid bleef volgen (ruststand 0-3). Na de rust hadden wij ook onze instrumenten erbij gepakt en al spelend zagen wij hoe Van Nistelrooij de eindstand op 1-4 bracht.

Vanavond spelen we nog een potje poker en drinken ons voorlopig laatste biertje, voordat we de drooggelegde Islamitische Republiek Iran binnen zullen rijden. Proost!