Desert-tour

Blauwbetegelde moskeeën en paleizen; de bazaar met z'n geurige specerijen en kleurige tapijtwinkeltjes, waar de sjouwers zich een weg banen door de kronkelige steegjes; rustieke theehuizen waar je met thee, dadels en waterpijp dromerig voor je uitstaart. Esfahan is het decor van een Perzisch sprookje. Wel een sprookje anno 2006 met hordes toeterende vierwielers, een dikke laag smog en opdringerige handelaartjes, die de argeloze toerist 'authentieke' hebbedingetjes in de maag proberen te splitsen. De winkeliers in Esfahan staan bekend om hun vernunftige verkooptactieken. Allereerst houden ze je staande met een enthousiast: "Hello mister, where are you from?" Vervolgens word je uitgenodigd voor een kopje thee in de winkel, waar natuurlijk dadels en koekjes bij worden geserveerd. Hoewel je al bij voorbaat duidelijk hebt gemaakt, dat je niet geïnteresseerd bent in de aanschaf van zijn tapijten à 800 euro, weet hij het gespreksonderwerp toch in die richting te manouvreren. Je geeft je niet gewonnen, bedankt vriendelijk voor de thee en maakt aanstalten om de winkel te verlaten. Wanhopig trekt de verkoper aan je mouw en laat meer thee en lekkernijen aanrukken. Verplicht zit je nog een theetje uit en schrok je nog wat amandelkoekjes naar binnen. Als je bij een tweede vluchtpoging de drempel van de winkel weet te bereiken, gaat de handelaar over tot zijn laatste redmiddel: DE BANAAN. Met een triomfantelijke blik, alsof het werkelijk onmogelijk is dit te weerstaan, houdt hij je een goudgeel gekromde vrucht voor de neus. Bijna waren we gezwicht en hadden de bus volgeladen met Perzische tapijten, als onze Hollandse nuchtere aard ons niet op tijd bij zinnen had gebracht.

Halverwege ons verblijf in Esfahan vonden we een briefje onder onze ruitenwisser. Het was van Nina en Jorunn, twee Noorse meisjes die we eerder in Teheran ontmoet hadden en die onze bus hadden herkend. Met hen zijn we een paar dagen op stap geweest. Ons eerste gezamelijke uitje was naar een internationale Zurkhane-demonstratie. De avond daarvoor hadden we kennis gemaakt met het Nepalese team, dat ons voor deze unieke gebeurtenis had uitgenodigd. Wat we daar zagen valt eigenlijk met geen pen te beschrijven. Een poging: Zurkhane is een combinatie van gymnastiek, vechtsport, poëzie, muziek, theater en religie. Een zanger reciteert Perzische verzen, begeleid op trom, terwijl mannen in strakke pakjes in een achthoekige arena rondhuppelen en zwaaien met knotsen of pirouetjes draaien. Het publiek heeft een actieve rol in het geheel en deed ons af en toe opschrikken door het uitslaan van onverstaanbare oerkreten. Iran probeert aan deze nationale volkssport een internationaal tintje te geven. Daarom hadden ze enkele 'teams' uit verschillende Aziatische landen ingevlogen om hen in tien dagen de basisprincipes van deze edele kunst bij te brengen. Onze Nepalese vrienden brachten het er nog aardig van af, maar vooral het Indiase team, dat was samengesteld uit dikbuikige, aandoenlijk enthousiaste huismannen, werkte op onze lachspieren. De knotsen vlogen als ongeleide projectielen in het rond en de pirouettepogingen ontaardden na twee-en-een-half rondje in een enkeltje vloer.

De dagen daarop maakten we een woestijntocht. Een ander Iran openbaarde zich. De uitgestrekte vlaktes, de overweldigende stilte en de heldere sterrenhemel brachten ons menigmaal in vervoering. Af en toe passeerden we een klein oasedorpje waar we de kamelen aaiden of dadels plukten. Omdat we nu twee extra reisgenoten hadden, was het elke avond onze missie om voor de dames een veilige slaapplek te vinden. Hiervoor hoefden we slechts het woord 'hotel' te laten vallen, bij het binnenrijden van een van de woestijndorpjes. Natuurlijk wisten wij ook wel dat er geen hotel te vinden was, maar uitgaande van de gastvrijheid van de Iraniërs konden we er zeker van zijn dat er iets voor ons geregeld werd. Zo sliepen Nina en Jorunn de eerste nacht onder het wakend oog van Allah in de Imam Zadeh - moskee. Dit 'hotel' was volpension; voor het diner konden we bij een pasgetrouwd stel terecht, dat ons met de maaltijd en tv alleen liet, nadat ze voor ons hun drie uur durende bruiloftstvideo hadden opgezet. De volgende avond zorgden we als gastheren zelf voor het eten. Hilariteit alom in het dorp. Rond onze bus was het een komen en gaan van de verbaasde dorpsbewoners. Schamper lachend gluurden ze door de camperraampjes om met eigen ogen te zien hoe drie mannen aardappels schilden en in de soep roerden, terwijl de wezens die eigenlijk voor dergelijke taken door Allah zijn aangewezen, in een hoekje van de bus hun dagboek zaten bij te werken. Na dit kostelijke maal togen we aan de afwas en maakten Nina en Jorunn zich uit de voeten. Zij werden verwacht op een 'ladies only night' met de vrouwen uit het dorp, waar ze de tweede nacht zouden doorbrengen. Wij op onze beurt hadden een 'men only night' met opiumrokende dienstplichtigen met wie we een interessante conversatie hadden: "Van Nistelrooij good", "Yes yes, Van Basten", "Ali Daei goebi?", "Ali Daei goebi!"

De kluizenaar van Chak Chak had minder op met dit soort conversaties. Hij knikte ons vriendelijk toe, maar besteedde verder geen aandacht aan ons, toen we, reeds in het donker, bij hem arriveerden. We dachten dat Chak Chak een pelgrimsdorpje was, maar de oude man leek de enige bewoner van dit Zoroastrische tempelcomplex. Deze nacht dan maar knus met z'n vijven in de bus (Nina in het instrumentenhok, Jorunn in het eenpersoonsbed en wij met z'n drietjes dicht tegen elkaar aan in de twijfelaar). We kregen voor het avondprogramma nog wel gezelschap van een stelletje, dat de autosleutels was verloren en had ingebroken in hun eigen auto om te wachten tot ze bij daglicht de sleutel kon zoeken. Nu was het onze beurt om gastvrij te zijn. Gezevenlijk deelden we onze maaltijd in onze warme bus. Het was tegen twaalven en het stelletje had zich al teruggetrokken in hun eigen auto, toen er plots twee koplampen opdoemden uit de donkere woestijn. Het was Hamid, een vriend van het gestrande paar. Hij kwam sandwiches en Islamic Beer (lees: appelsap) brengen. Omdat hem was verteld, dat er ook vijf niet-islamitische toeristen aanwezig waren, had hij, in de hoop in ons eindelijk een paar drinkebroeders te vinden, enkele blikjes wodka uit zijn geheime voorraad meegenomen. Volgens hem maakte het Allah niet uit als je een borreltje op z'n tijd nam, het ging erom een goed mens te zijn. Zijn vrienden beriepen zich op dezelfde God en dronken daarom niet mee. Met een islamitisch biertje, dan wel wodka, proostten we op het goede leven en dansten we tot diep in de nacht, terwijl de zigeunermuziek uit de boxen van onze bus over de woestijnvlaktes schalde. Moe van het eindeloze dansen, kropen we, om warm te blijven, dicht tegen elkaar aan, onder een wollen dekentje, rond een zacht smeulende waterpijp. We verruilden de zigeuner-danceclassics voor klassiek Perzische muziek. Met warme longetjes genoten we in stilte van de mystieke sfeer.

Na een krappe nacht reden we naar Meybod, waar we werden rondgeleid door onze drinkebroeder Hamid. Tot slot trakteerde hij ons in zijn eigen pizza-restaurant op een lekkere vette hap, waarna we afscheid namen van deze joviale vent. Na een dagje in Yazd zeiden we ook onze Noorse vriendinnen vaarwel. We hebben het leuk gevonden om samen met hen te reizen. Vonden zij het ook zo leuk? Lees hun weblog (in het Engels): www.ninaogjorunn.blogspot.com. Reacties op hun gastenboek zijn meer dan welkom.

Inmiddels hebben we alweer een nieuwe reisgenote. Ze heet Geile Goebi (Farsi voor 'heel goed'), is heel erg knap en speelt ook nog eens viool...