De parkeerwacht, de visser en de juut

Vanuit Targu Mures zijn we doorgereden naar Sighisoara, een mooi middeleeuws stadje. Na wat rondgewandeld en muziek gemaakt te hebben, raakten we aan de praat met de parkeerwacht. Hij kon een aardig woordje Duits, omdat hij in Duitsland en in Nederland een paar keer had gewerkt. Een maandje werken in het rijke westen levert al snel een half-jaarsalaris in Roemenie op. Hij nodigde ons uit om naar zijn dorpje Archita te komen. Zo verlieten wij onze parkeerplek met de parkeerwacht over een weg met diepe kuilen en flinke hobbels richting een stukje toeristisch onbevlekt Roemenie. Onderweg vertelde hij hoe hij terug verlangde naar Ceaucescu's tijd, omdat hij toen onvrij was maar te eten had en nu welliswaar vrij was, maar geen geld had om iets met die vrijheid te doen. Ondanks hun armoede werden wij gastvrij onthaalt met koffie en koekjes en kreeg Caspar een nieuwe blouse. Dat Zeeman-shirt kon echt niet! Na een dorpswandeling langs al zijn familieleden belandden we 's avonds voor de buis. De Roemeense 'GTST' wilden ze, ondanks buitenlandse gasten, niet missen. Hoera, het was een weekenduitzending die twee uur duurde! Na vier echtscheidingen, zeven buitenechtelijke escapades en een ontvoering trokken we ons terug in de camper voor de welverdiende nachtrust. Omdat hij weinig interesse toonde in ons (hij heeft ons zelfs geen noot horen spelen) leek het ons duidelijk dat we voor hem niet meer waren dan een nuttig contact in het westen. Desondanks was het voor ons een interessant kijkje in het authentiek Roemeens dorpsleven. En het ontbijt met broodje zwijnenvet hadden we natuurlijk niet willen missen.


We verlieten Roemenie voor een kort bezoek aan Moldavie (a 175 euro visa- en omkoopkosten). We speelden in de hoofdstad Chisinau voor een blijverrast publiek. Na twee weken reizen was het tijd voor een rustdagje. Ondanks het Cyrillisch schrift op onze kaart en de slechte bewegwijzering wist Coos ons naar een Moldavisch stinkmeertje te leiden. Coos bedankt! (quote C&C). Een frisse duik kon je niet nemen, maar vissen kon er wel. Toen wij 's avonds aankwamen zat er een eenzame man aan de oever, turend naar den einder, visdraad in de hand. Carel, geveld door een Moldavisch worstje, besloot vroeg onder de klamme lappen te kruipen. Caspar en Coos raakten aan de praat met de visser, wiens werkelijke reden voor zijn nachtelijke hobby het ontlopen van zijn vrouw was en het drinken van de nodige hoeveelheid alcoholica. Ook Coos en Caspar lieten zich niet onbetuigd. Terwijl Caspar met de visser nog wat wodka ging kopen ('een laatste dan') heeft Coos op eigen kracht een vis gevangen en van het haakje gehaald. In tijden van nood kunnen wij in ons eigen onderhoud voorzien. Omdat de visser zelf en ons zat was, stuurde hij de jongens naar bed. De volgende dag was de visser al vroeg vertrokken en hebben wij lekker geluierd, gemusiceerd en gevoetbald.

In Moldavie ligt een zelf uitgeroepen staatje; Transdniestr. Het wordt door geen enkel land erkend ("It's not a state, it's a problem" aldus een Moldaavse grensbeambte), maar het heeft wel zijn eigen munteenheid, vlag en grensposten in het leven geroepen. Voor ons kwam het een beetje over als een verkleedpartijtje/landje spelen. Als testcase van nog nader te verwachten moeilijke grensovergangen wilden we proberen Transdniestr binnen te komen. We kregen waar voor ons geld. De hele bus werd binnenstebuiten gekeerd. Vooral het homeopathische EHBO-doosje met zijn witte pilletjes trok de aandacht. De grensbeambte rook aan wat flesjes en zal zodoende de komende jaren geen last meer hebben van astma, jicht of knokkelkoorts. Door het officiele doktersdocument konden we aantonen dat het geen drugs waren en mochten we de grens passeren. Testcase doorstaan. Omdat we verder niks te zoeken hadden in T. maakten we rechtsomkeerd tot verbazing van de grensposten die uren met onze bus in de weer waren geweest. Terug in Moldavie wachtte ons de volgende beproeving; de verkeerspolitie. De politie hield ons staande op zoek naar een overtreding. Omdat Caspars haar te lang was, de bus te vies of gewoon omdat we buitenlanders waren, vond hij het nodig ons een boete te geven (zonder bon uiteraard). We hadden inmiddels geleerd onze poot stijf te houden. Een cd'tje aanbieden en zeggen dat je muzikant bent kan wel eens werken. Welke corrupte politieagent in de Balkan heeft nog geen cd van Trio C tot de derde? Deze juut had meer noten op zijn zang en verlangde langs de kant van de weg een prive-optreden voor hem en zijn collega. Hij had zelf verzoekjes: of we een Nederlands lied konden zingen. Zo zongen wij als afkoopsom uit volle borst: "Droomland, heerlijk land van mijn dromen".


P.S. We kwamen erachter dat iemand ons een fototegoed cadeau heeft gedaan. Bedankt daarvoor!