Lummelen in Lahore

Tony update: Bij de grens Pakistan - India spraken we een tweedehands boekverkoper, die twee weken geleden een duitstalige reisgids had overgekocht van "this 80-years old German without carnet de passage". Dat moest Tony zijn geweest. Met z'n zoveelste escorte was hij naar de grens gebracht, maar ook India wilde hem niet binnenlaten. Hij rijdt nu even heen en weer naar Duitsland om alsnog een carnet te regelen. Wordt vervolgd.

Wij hebben aanzienlijk minder kilometers gemaakt de afgelopen week. We zijn namelijk in Lahore blijven hangen in afwachting van onze visa voor India. Gelukkig was er genoeg te doen. We hebben geshopt, gesport, gemusiceerd en verjaardagen gevierd. Wat nou, andere culturen ontdekken.

SHOPPEN. Hoewel we thuis niet zulke fervente winkelaars zijn, maakten de lage Pakistaanse prijzen de vrouw in ons los. Na een dagje stadten kwamen we bepakt en bezakt met vier maatpakken, een confectiepak, zes blouses, vijf paar schoenen, twee spijkerbroeken, een zomerjasje, tien paar sokken, dertien nieuwe onderbroeken, twee squashrackets en andere -equipments, een harmonium, een rood lint, groen papier en een doosje chocolade terug bij onze bus. We dreven het Pakistaanse winkelpersoneel tot wanhoop door onze besluiteloosheid. Vooral het uitzoeken van een optreedtenue was een ware uitputtingsslag. Bij het kiezen van een stof voor ons maatpak hadden we bijna alle kleuren al de revue laten passeren. Omdat we er na uren nog niet over uit waren, gingen we maar even, om onze zinnen te verzetten, zondigen met een broodje shoarma (580 kcal). Terug bij de kleermaker hadden we bedacht dat het bruin moest worden, de enige kleur die we nog niet hadden gezien. Bij het vergelijken van de tien verschillende bruintinten zonk de moed ons opnieuw in de, later nog aan te schaffen, schoenen. Ook het kopen van deze schoenen, matchend met het uiteindelijk gekozen 'cadbury brown' van onze pakken, had nog heel wat voeten in aarde. Na het passen van ieder twintig paar schoenen in verschillende winkels, bleek toch het eerst gepaste paar het best. Al dit vrouwelijk gedoe achter ons latend, besloten we deze geslaagde dag met een echte mannenfilm: '007, Casino Royale', voorzien van luid applaudiserend Pakistaans publiek bij elke heldhaftige actie van James en opgewonden gefluister en gefluit bij elke chick in beeld.

SPORTEN: De eerder aangeschafte squashbenodigdheden moesten natuurlijk uitgeprobeerd worden. We konden terecht bij de squashbanen van de 'Garrisson Golf & Country Club'. Voor Caspar en Carel was het lekker om eindelijk weer eens, na vier sportloze maanden, de conditie op de proef te stellen. Met de conditie zat het nog wel goed, maar we hebben ons enthousiasme de rest van de week wel moeten bekopen met spierpijn in de pols, rug, billen en benen. We werden ook nog met twee keer 9-0 van de baan geveegd door Fazul Gul, een professionele squash-speler. Om het goed te maken nodigde hij ons uit voor een diner bij hem en zijn familie thuis. Fazul had het erg met zichzelf getroffen. Tijdens het eten raakte hij maar niet uitgepraat over zijn sportieve prestaties en zijn goede contacten met dictator Musharaf, wiens squashtrainer hij is. Wij waren meer onder de indruk van de kookkunsten van de vrouwen des huizes. Uiteindelijk toonde Fazul ook wat interesse in ons en vroeg wat we deden in het dagelijks leven. Op ons antwoord dat we muzikanten zijn, werd er direct een gitaar in Caspars handen gedrukt in de veronderstelling dat muzikant het synoniem van gitarist is. Als een driestemmige boyband improviseerden we er maar weer lustig op los. Vooral Caspar wist als gitarist de harten van alle zusjes en nichtjes te stelen.

MUSICEREN: Met het eerder aangeschafte harmonium gingen we, muzikaal gezien, wat serieuzer aan de slag. Geinspireerd door de soefimuziek hebben we ons twee dagen opgesloten in onze bus om een nieuw harmoniumnummer in elkaar te flansen. Nog meer inspiratie kregen we bij een concertje op de muziekacademie, waar we bij toeval terecht waren gekomen door een riksja-chauffeur, die de door ons oorspronkelijk bedoelde bestemming verkeerd verstaan had.

VERJAARDAGEN: In 1 week hadden we twee verjaardagen te vieren. Carel werd 24 en Jezus werd 2006. Carel had zich geen beter cadeau kunnen wensen: bier en pannekoeken. Kerstmis vierden we wat uitgebreider met een zes-gangendiner in onze bus, waarvoor we ook Nina en Jorunn hadden uitgenodigd. Geheel in stijl hadden we de bus versierd met het rode lint en met zelf geknipte kerstbomen. Onszelf versierden we met de eerder aangeschafte onderbroeken, sokken, blouses, maatpakken en schoenen (alleen Nina en Jorunn werden niet versierd). De kaarsjes op tafel, de kerst-cd, de busversiering en het samenzijn maakten ons allen een beetje week. Gelukkig kwam al gauw het bier op tafel en werd het nog gezellig ook. Het was een memorabele avond.