Washing your underwear is your own duty...

... is wat we te horen kregen bij een wasserij, toen we met onze opgespaarde was van de afgelopen maand aan kwamen zetten. India is in vele opzichten een merkwaardig land. Andere voorbeelden: overal zie je kleine hindoe-tempels waar mannen door het blazen op koeiehoorns hun goddelijke olifant met zeven slurfen, het paard met vijf koppen of een van 330 miljoen andere hindoe-goden aanbidden. De koe is een heilig dier, maar de zwerfkoeien in de steden krijgen slechts afval (kartonnen dozen, plastic tassen, uitwerpselen) als prinsenmaal. Een pastaatje eten in de bus kan best, alleen moeten we op de koop toe nemen dat er minstens tien indianen met hun neus tegen de ramen ons glazig aanstaren. Toch voelen we ons er helemaal thuis, want er zijn: Westerlingen! Wandelende oases der beschaving. Niet slechts twee Noorse meiden, nee, hordes blanke toeristen slenteren verveeld door de straten op zoek naar hun authentieke India-ervaring, die gedoemd is te mislukken. Cynisch knikken we de soortgenoten toe in het gedeelde besef van onze westerse superioriteit, dit primitieve volkje om ons heen ver achter ons latend. ;)

Onze eerste India-ervaring was de maffe grensceremonie, waar dagelijks honderden Pakistanen en Indiërs op af komen om, op speciaal daarvoor gebouwde tribunes, hun eigen land te bejubelen, waarbij ze proberen het volk aan de overzijde te overschreeuwen. Af en toe rent er een fanatiekeling met de nationale vlag tot de grenslijn, om daar in een vaderlandslievende oerkreet uit te barsten. Grenswachten marcheren in uitdagend bedoelde 'choreografie' op elkaar af. Voor de deelnemers en het publiek is dit een serieuze aangelegenheid, op ons kwam het over als absurdistisch theater.

Nog absurdistischer was onze hernieuwde kennismaking met Het Boek in Amritsar. Het Boek heeft hier een gouden werkpaleis dat elke nacht wordt schoongemaakt met heilige melk. Het Boek ontvangt zijn gasten van over heel de wereld gastvrij; sikhs en niet-sikhs kunnen vierentwintig uur per dag rekenen op een gratis maaltijd en kosteloos overnachten in een van de vele bijvertrekken. Echt rustig slapen gaat echter niet, want de hele nacht knallen sikh-liedjes uit de speakers.

We ervoeren de gastvrijheid van de sikhs niet alleen in hun heiligdom, maar ook op het platteland van de sikh-provincie Punjab, waar we door meerdere gezinnen thuis werden uitgenodigd. Ondanks dat het sikh-geloof een combinatie is van islam en hindoeisme, de enige twee religies die alcohol verbieden, lusten de Punjabi er wel pap van. Daarom was een uitnodiging voor ons extra aanlokkelijk. De scherpe prutjes konden we blussen met het plaatselijk likeurtje: Klushboo Saunfi. Het smaakt zoals het klinkt.

Deze authentieke ervaringen met de locals waren gauw voorbij, toen we eenmaal het toeristische Rajastan binnen waren gereden. We worden hier niet meer gezien als geëerde gasten in hun land, maar als geëerde geldbuidels. Als we vriendelijk worden aangesproken weten we steevast dat iemand iets van ons wil. Voordeel is wel dat de curry's zijn aangepast aan westerse normen (precies als de 'kip Madras' van Knorr) en we elkaar niet meer uit de slaap houden met onze brandende peperscheten.

Oud en nieuw vierden we in Bikaner. Bij toeval kwamen we terecht op een hindoeïstisch herdenkingsfeestje, waar de supergoede muziek ons naar toe had gelokt. We zaten rond een kampvuurtje en dronken een gembertheetje met de hasj-highe hindoes. Om kwart over twaalf ("Oh, is het al zover") wensten we elkaar een goed 2007 en een behouden thuiskomst. Die behouden thuiskomst moeten we nog maar afwachten. Caspar had al knokkelkoorts en werd een uur in het nieuwe jaar gebeten door een straathond. Er kwam direct een stonede hindoe aangechilled met de 'geruststellende' mededeling, wijzend op de hond: "His name is Motti." Al heette hij Beatrix, we zijn tegen alles ingeënt, behalve tegen hondsdolheid, dus diezelfde nacht nog kreeg Caspar twee vaccins ingespoten en zit nu de rest van de maand aan een Rabipur-behandeling vast. Een keer per week moeten we naar een ziekenhuis in de buurt om een prikje te halen. We raden iedereen aan om zich pas in India tegen rabiës te laten vaccineren, want het is hier tien keer zo goedkoop. Coos en Carel overwegen ook een hondenbeet.

In Bikaner waren we getuige van het jaarlijkse 'Camelfestival'. Dag één was oersaai, omdat die bestond uit cameldressuur en versierde kamelen-optocht. Het leukste was nog de vader en zoon, die er met hun twee niet-versierde kamelen enigszins verdwaasd tussenliepen, alsof ze de verkeerde afslag hadden genomen. Het avondprogramma met muziek en dans maakte veel goed. De tweede festivaldag vond plaats in de zandduinen van een dorpje in de woestijn. Nu was er meer te beleven. Kamelenraces, touwtrekwedstrijden tussen Indiërs en toeristen, een veelvoud aan thee- en snacktentjes, 'firedance' waarbij fakirs over gloeiende kooltjes liepen (TJAKKA!) en ze zelfs in hun mond hielden, heel veel live-muziek en natuurlijk mochten op een 'camelfestival' ook de vele dromedarissen niet ontbreken.

Ook Jaisalmer is helemaal op het toerisme gefocust. Er wordt zelfs geadverteerd met 'home made Dutch apple-pie'. De toeristische sterattractie in de buurt van Jaisalmer zijn de Sam Sand Dunes, een hoopje Sahara-achtige duinen in de Tharwoestijn. Elke dag worden hier busladingen toeristen gedropt om te genieten van de 'idyllische' zondsondergang tussen de bier- en chipsverkopertjes en de vele 'entertainers'. Ook wij zaten met een biertje in een van de duinpannen dit toeristisch schouwspel geamuseerd gade te slaan. Na drie maanden geen zigeuner meer gezien te hebben, werden we hier opeens opgeschrikt door 'the roots', drie zigeunermeisjes, die hetzelfde liedje bij elk toeristengroepje herhaalden in de hoop op enkele roepies of een restje bier. Deze ervaring in de pocket, doel bereikt, we kunnen terug.