Fotoboek India

FOTO 1: In Johdpur, Udaipur en Pushkar hebben we ons oude beroep als straatmuzikant weer opgepakt, nadat dat in Iran en Pakistan onmogelijk was gebleken. De meeste toeristen liepen met een wijde boog om ons heen, want wij verstoorden hun authentieke beeld van India. De Indiërs daarentegen waren razend enthousiast over onze typische 'westerse' muziek. Tot twee keer toe haalden we zelfs het Rajasthaans dagblad met foto en een kort artikel.

FOTO 2: In de eerste week van onze reis hadden we in de Duitse Aldi groot ingeslagen. De jonge erwten waren tot nu toe blijven liggen, omdat we eigenlijk niet zo van erwtjes houden. Maar nu was het soms een welkome afwisselig van de veel te scherpe Indiase prutjes.

FOTO 3: Het best bewaarde geheim van Rajasthan. Tijdens een van onze straatoptredens viel deze dronken man al op, doordat hij nogal opzichtig meedanste en -klapte. Hij bleek zelf een begenadigd performer. Wat hij deed was een mix van beatbox, house-muziek, Bollywood, keelklanken, body-percussion, acteren en dronkenschap.

FOTO 4: Naast zwerfkoeien, -honden en -biggen zijn er ook veel wilde apen. Ze zien er op het eerste gezicht schattig uit, alleen in Johdpur was Caspar wederom in de aap gelogeerd en werd hij tot twee keer toe door zo'n mormel besprongen. Gelukkig is hij inmiddels voor 100% rabiës-bestendig.

FOTO 5: Bijna dagelijks komen we wel ergens op straat een bruiloftsstoet tegen. De bruidegom laat zich per olifant, paard of kameel vervoeren, terwijl de brassband de bruiloftsgasten en ons in vervoering brengt met Bollywood-deuntjes.

FOTO 6: Barbapappa, één van de 330 miljoen goden.

FOTO 7: Een van onze voornaamste dagtaken in Udaipur was het uitproberen van de talloze dakterassen met uitzicht over het Pichola meer.

FOTO 8: In Udaipur werd er veel voor toeristen georganiseerd. Zo hebben we mogen genieten van Shakespeare's Twelfth Night, uitgevoerd door tien Britse acteurs en één onverstaanbare excuus-Indiaan, die de subsidies binnen sleepte. Een andere avond luisterden we naar traditionele Rajasthaanse muziek met bijbehorende dans. De sleur zat er bij de muzikanten wat in, maar dat is niet verwonderlijk, want deze show wordt al jarenlang elke avond voor een nieuwe groep toeristen opgevoerd.

FOTO 9: Hier stelt de neuspiercing tenminste nog wat voor.

FOTO 10: Spelend op straat in Pushkar verzamelde zich in het publiek een groep straatmuzikanten, waarvan er één verdienstelijk met ons mee ging jammen. Alhoewel verdienstelijk? Meer dan een schamele 30 rupies leverde het niet op. Wel werden we opgenomen in hun gilde der straatmuzikanten en kregen we tips waar we het beste konden spelen om toeristen zoveel mogelijk geld uit de zak te kloppen.

FOTO 11: Op zoek naar muzikale inspiratie brachten we menig uur door op een zonovergoten platje met uitzicht op wasvrouwen, die in het meer van Udaipur zichzelf en kleren van de hele familie aan het wassen waren. Ons vaste gezelschap was hier een vrolijk groepje bedelende kinderen, die onze lege flesjes bier wilden hebben voor het statiegeld.

FOTO 12: In Pushkar werden we, na het spelen op straat, opgepikt door de 'Prem-brothers', twee broers die een muziekschool runnen. Viool, klarinet, trompet en keyboard; in alle instrumenten waar één van de broertjes enigszins een noot uit kon persen, gaven ze les, uitsluitend aan toeristen, die het blijkbaar al snel best vinden. Hun hoofdinstrumenten zijn tabla en sitar. Omdat vooral de ongestemde sitarspeler in z'n eigen muzikale wereldje zat, was het samenspelen niet echt om over naar huis te schrijven. Bij deze toch gedaan, omdat de broertjes helemaal in hun nopjes waren en direct voor die avond een dubbeloptreden regelden in het Sun-Set-café.

FOTO 13: Het optreden in het Sun-Set-café was de derde in een korte reeks restaurantschnabbels in Udaipur en Pushkar, waar we steeds speelden in ruil voor water en een avondmaal. In Udaipur ontdekten we een hotel-restaurant waar een Israëlische werkte, wat veel van haar landgenoten aantrok. Een prima plek om ons joodse repertoire weer eens uit de kast te trekken. Via dit restaurant belandden we een paar dagen later in Pushkar bij weer een ander restaurant met falafel en hummus op de kaart. Aanvankelijk bestond ons publiek hier uit stugge stonede slampampers, het typisch 'spiritueel' georiënteerde publiek dat het heilige stinkmeer van Pushkar aantrekt. Wij konden niet zo veel met deze vorm van spiritualiteit, maar onze avond werd gered door de onverwachte binnenkomst van een grote groep blije en enthousiast meeklappende Koreanen ("Hoela, leuk hiel!" ). De avond in het Sun-Set-café bestond uit setjes Trio C tot de Derde, setjes Prem-brothers en een setje waarin we het geheel probeerden samen te voegen. Dit laatste was zowel voor het publiek als voor ons een ware beproeving. De sitar-Prem wist van geen ophouden, terwijl wij al lang gestrand waren in de kakofonie der klanken. Het publiek veerde weer op toen de sitar in de kist zat en wij met de tabla-speler, die wél muzikale intelligentie bezit, nog een encore deden, toegejuicht door een Franse verdwaalde Balkanfanaat, die de sfeer met "olé!" en "tsiganiii!" een extra oppepper gaf.