Citaten uit Delhi

"My ex-girlfriend had a child today, so I got chocolates." We wisten niet of hij wel/niet de vader was, daar wel/niet blij mee was en/of wel/niet blij was dat het uit was, of dat hij gewoon van chocola hield, dus mompelden we maar iets als 'gecondogratulations' en lieten ons de chocola goed smaken. We waren op de thee bij Raul Chandra, die zichzelf heeft opgeworpen als onze Indiase manager. Hij belooft ons wereldberoemd in India te maken, maar vooralsnog heeft hij niet meer geregeld dan een 'bootleg-sessie' op zijn eigen dakterras komende zaterdag. Wel zijn we via hem op de bruiloft van z'n compagnon beland.

"My father was a good friend of Saddam Houssein", sprak een van de bruilofstgasten vol trots. Het gesprek met deze Indiase meubelhandelaar, die in ons drie intercontinentale handelspartners dacht te vinden, stokte even door deze imponerend bedoelde opmerking. We brachten het gesprek weer op gang door een meelevend "Well, unfortunately he's not there anymore." Naast het voeren van oninteressante gesprekken over politieke kop- en meubelstukken, voerden we onszelf met overdadige hoeveelheden curry en andere smurrie. Verder voelden we ons, samen met de 500 andere genodigden, figuranten op een filmset. De hele bruiloft werd door een professioneel team van cameramannen, licht- en geluidstechnici opgenomen. Het enige dat er aan ontbrak in vergelijking met de bollywoodfilm, die we een paar dagen eerder hadden gezien, was dat de bruidegom niet zo nu en dan spontaan in zingen uitbarstte. De dj maakte een hoop goed door alle recente bollywoodhits te draaien, waarop de jongere gasten precies dansten, zoals ze dat van de films hadden afgekeken. Lang duurde het niet, binnen drie uur waren de buikjes gevuld en de beelden geschoten. Al met al leek de film belangrijker dan het feest zelf.

"I like your music, but you should have a guitar, drums and a singer", was een van de vele reacties die we ontvingen tijdens onze straatoptredens in Delhi. Er wordt wel vaker gevraagd naar instrumenten die we niet spelen of nummers die we niet op ons repertoire hebben. Sinds Oost-Turkije is het favoriete verzoekje absoluut 'Titanic'. Met stip op twee komt 'Careless Whispers' van George Michael die we zowaar hebben leren spelen (zo verrijk je je muzikale horizon nog eens met een reisje naar India). Maar als we de Indiërs echt om onze vingers willen winden, moeten we onze pas ingestudeerde bollywoodmedley's laten horen. Een feest van herkenning en de opgewonden kreetjes van de Indiase supermodellen doen onze (desondanks trouwe) harten sneller kloppen.

"As a foreigner you can park where ever you want, no problem", verzekerde ons een vriendelijke Indiër, die ons de weg wees naar de bioscoop. Ter gelegenheid van Coos' verjaardag pikten we een middagfilmpje met de uitnodigende titel 'Beerfest' (wat is India toch een inspirerend land). Terug van de bioscoop sloeg de schrik ons om het hart. Ons geliefde huisje op wielen was weg! Van schrik naar schik is gelukkig een kleine stap. Niet veel later zaten we achter op de sleepwagen op weg naar het politieterrein, waar we voor nog geen tien euro onze lieveling weer in de armen konden sluiten.

Over lieveling gesproken, Caspar sluit de zijne vanavond weer in de armen en gaat twee weken met Ludmilla rondtrekken door Rajasthan. Coos en Carel trekken er alleen op uit naar respectievelijk Mumbay en Goa. We zullen elkaar missen.